Nog eventjes en het ziet er helemaal anders uit en is het klaar om op te weven
Het eerste weefgetouw is bijna klaar voor gebruik. Lees wel grote bijna want er zijn 120 kettingdraden (zou je niet zeggen hé). Allemaal moeten ze nu één voor één door hevels en riet worden gehaald. De term “monnikenwerk” is hier zeer van toepassing. Het enige wat een beetje tegenwerkt is mijn rug 😦
Ik heb altijd wel wat te doen maar soms wil niets meewerken. Ik ben al een paar dagen bezig met het samenstellen van een verstaanbare cursus over weven. Hoewel ik graag met een pen schrijf doe ik het echt met de computer, plakken, knippen en dat allemaal zonder schaar of potje lijm. Voor alle zekerheid heb ik geleerd om mijn werk op tijd een naam te geven en op te slaan. Tot nu geen probleem. Ik neem eventjes pauze in de vorm van klanten helpen in de winkel en sluit gauw alles af (weet trouwens niet waarom ik dat deed).Na een hele tijd beginnen er weer wat ideetjes door mijn hoofd te spelen en ga ik opnieuw aan de computer en wil mijn document terug openen HEU? Waar is dat nu gebleven? ZUCHT, het is toch niet waar hé! Zoeken dan maar en zorgen dat ik ondertussen geen punthoofd krijg.Gevonden en dadelijk naar de juiste plaats gesleept en natuurlijk voortgewerkt….ZWART SCHERM! @#{grrr dat ding schakelde zichzelf zomaar uit, echt waar! Ik heb op dat moment echt geen medelijden met m’n bijna 9 jaar oude laptop. Niks compassie met leeftijdkwaaltjes. Zonder te weten hoever het staat met het opslaan van alles besluit ik het zo te laten en het is ondertussen toch tijd om wat anders te doen.
Er komt iemand werken aan een eigen naaiproject en ik ben de begeleiding, kan ik eventjes mijn gedachten omleiden en de rust komt terug in mijn hoofd. We hebben allemaal zin in een rustig achtergrondmuziekje. NIKS muziekje, m’n iPod heeft beslist om helemaal niets meer te doen en de oude radio die hier, tot de komst van dat technisch wonder, dienst deed is niet meer.
Mijn jongste is ook al de hele dag stil, gisteren goed ziek geweest en we besloten hem een dagje “thuis” te houden. Hij ligt hier in een zetel en rust het allemaal wat uit zijn kleine lijfje.
Ja zo’n dag bedoel ik nu, eentje die er altijd wel tussenzit en altijd ongelegen komt. Morgen beter!
De Wereld van Lazuli 