Alles wat moest is gedaan en nu?

Ik vertrek vandaag, de dag in, met een duidelijke “te doen lijst” in mijn hoofd. Het beetje “druk” dat het woord “moeten” in zich heeft is ok. Dus ik ga er voor. Het is best wel een hele  lijst maar ik kan regelmatig met succes “gedaan” in mijn gedachten aanvinken. Het loopt dus redelijk vlot. Als er niets meer over is om aan te vinken voel ik me tevreden en dat gevoel blijft eventjes al weet ik dat het volgende lijstje er zo zit aan te komen.

En nu … tijd voor iets anders! Heu … er is zo veel dat ik zou willen doen, waar ik zin in heb om te doen en nu slaat een heel ander gevoel toe! Besluiteloosheid. Ik zag laatst een jurkje, zo schattig dat ik er dadelijk wel een patroon van wou tekenen. Een paar technische “problemen” bij het in elkaar zetten zijn de uitdaging. Echt waar ik heb zin in maar… er liggen nog nieuwe patroontjes die ook al de hele tijd om mijn aandacht schreeuwen. Mijn materiaal ligt nu ordelijk weg in een gloednieuwe kast en ik kan alles in een wip vinden dus daar ligt het niet aan. Of toch dat hemdje afmaken dat al gesneden ligt, of de plooitjes verder afmaken van weer een ander jurkje (nog een paar en ik kan het ver in elkaar zetten). Het is niet de eerste keer dat het me overkomt en ik vraag me nog steeds af waarom het me steevast in z’n greep neemt. Doorbreken kan ik het alleen door tenminste voor iets te gaan, maar wat?

Jong geleerd is …. en ik houd mijn adem in!

overlocken

Alex… naaien en stikken, ze kan het net als ik niet te lang missen. Ik begin echt te geloven dat het een virus is. Het zit in je lijf en je krijgt het er niet meer uit. Geen medicijn tegen opgewassen en ik was duidelijk te laat met het vaccineren 😉

Nu is het zo dat de naaimachine nog wel geheimen heeft voor haar,  maar die andere machines staan natuurlijk wel te blinken hé. Dus overlocken is wel zo makkelijk geleerd. Alleen ben ik degene die haar regelmatig in paniek uit haar concentratie haal als er een speldje te dicht bij het mesje komt. Ze schrikt elke keer en ik… ik  krijg medelijden met haar want het geeft niet veel blijk van vertrouwen van mijn kant. En natuurlijk ….doet ze het prima die duizendpoot van me.

Ik hoef niet eens stiekem trots te zijn, ik ben het gewoon openlijk en zij, zij blinkt van top tot teen!

The day after

Gisteren was het zeer zeker een leuke dag. Toch wel ook een lange dag want inpakken om dan weer uit te pakken doe je op zo’n dag een aantal maal. De zwaarste inpak-uitpak is de aller laatste. Tja het kraam was open tot 18h en na deze inpak nog naar de winkel rijden om daar alles binnen te “smijten”.

Nu ja, dat smijten niet te letterlijk nemen hé. Ik had helemaal niet meer de fut om alles terug mooi in de winkel te schikken. Dat deel is voor “the day after”, vandaag dus. Ik was er vroeg, kon het allemaal heel rustig doen omdat het sluitingsdag is. Een leuk deuntje in mijn hoofd, een kopje koffie tussendoor, en weerom genieten van alle kleuren wol en alle mogelijkheden  bij elke rol stof. Ik sta toch elke keer weer te genieten in mijn winkeltje en vooral ook van alle plannen die nog in mijn hoofd zitten. Nieuwe spulletjes die er nog gaan komen, die er nog zouden moeten komen, die ik nog ontdekken zal.

Vooral ben ik vandaag blij dat ik de stresskater voor morgen zo heb bedwongen. Bijna alles zit, ligt en staat terug op z’n plaats. Heerlijk!

Bijna opgeruimd staat netjes

Ik denk dat ik er wel kom, dat het allemaal wel opgeruimd en heringericht raakt. Vandaag echt de hele dag heen en weer gerend met dan het ene en dan met het andere in mijn handen. Mijn voeten deden echt pijn op het einde en dat doen ze natuurlijk nog want uitgerekend vandaag had ik een hakje aan. De grote stukken zoals rekken, tafels, stoelen, … dat is allemaal snel genoeg gedaan. Inladen en sorteren is ook nog vlot gegaan maar dan!? Ik weet niet of het bij iedereen zo gaat maar bij mij is het wel zo: de laatste loodjes….
Op het einde blijven er allemaal spulletjes “loodjes dus” over die je net niet in een categorie onder kan brengen maar die toch moeten blijven. Ze horen niet in de kast met bureauspulletjes, maar ook niet in de kast waar alles weggeborgen is voor het breien of het naaien.
Dat is de periode van het opruimen en sorteren die het langste duurt. Ik sta dan met zo’n ding in mijn handen en sta besluiteloos te kijken. Hm, toch maar daar? Heu, neen toch niet.
De mooie kast die ik jullie gisteren liet zien staat nu in vervoerbare onderdelen klaar voor degene die hem hebben wil (natuurlijk nog steeds in de weg hé).
Na een tijdje realiseer ik me dat ik de dingen maar van de ene plaats naar de andere aan het dragen ben zonder ze een definitieve plaats te geven, de visuele rommel krijg ik dus niet weggewerkt vandaag dus … tot morgen dan maar spulletjes.
Zolang ik geen toverstokje heb of aanspraak kan maken op kabouters zal ik er morgen weer tegenaan gaan.

Opruimen en ruimte maken

Ik heb veel, heel veel en wat ik niet heb is een zee aan ruimte. Opruimen dan maar die boel. Tot voor kort kon ik alles nog wel terugvinden in mijn “georganiseerde chaos” maar de laatste tijd is het hopeloos. Zoeken en niet vinden en vinden als je denkt het niet meer te hebben. Verleggen om het terug te vinden als je het weer nodig zal hebben en dan weten dat je het ooit vond maar niet meer weten waar je het dan hebt gelaten met het oog op makkelijk terugvinden…..Als dit al moeilijk is, wel zo is het echt.

Dus ik ben aan het opruimen en ben de vijver aan ruimte aan het optimaliseren, hmhm, dat ga ik in ieder geval proberen en ben al een eind op weg. Er staan echter nog een aantal dingen die ik graag uit mijn vijver wil en daar staat die kast. Een oude kast (uit dokterspraktijkje liet ik me vertellen), heeft jarenlang voor mijn boeken mogen zorgen. Nu is het tijd om ergens anders een plaatsje te vinden.

Dus wie wil mag deze kast komen halen. Ik plak er geen prijs op maar het zou net zo fijn zijn er toch wat voor te krijgen. We hebben allemaal wel een spaarpotje, toch? Je ziet zelf maar wat voor een leuk bedragje je er op wil plakken.

Samen sterk!

Nieuw stofjes zijn altijd een lust voor het oog.  Ik ben gisteren de hele dag bezig geweest met het uitdenken van het concept. Eigenlijk het werkelijk in elkaar boksen er van want het idee was er al veel langer.

Om de twee weken komt een nieuw stofje aan bod dat door “samenaankoop” goedkoper aangekocht kan worden. Ik hoop dat het aanslaat en dat veel mensen het bericht delen met anderen.

Als je ook al eens wil gaan kijken wat het inhoud dan kan je dat doen op

Ik heb er in ieder geval al wel een blij gevoel bij, dus laat je gerust aansteken en velen met jou

niet veel tijd, veel te druk, niet aan gedacht en nog veel meer excuses

 

 

Het is zo lang geleden dat ik nog van me liet horen, shame on me!

Er is natuurlijk ook veel aan het veranderen geweest, ondertussen is Lazuli (ik dus) helemaal overgestapt naar het nieuwe concept waar handigen en onhandigen hun weg mogen vinden. Ook zit ik nu met mijn winkel in een ander deel van Mechelen, het was een hele klus om er in eerste instantie toe te besluiten (ik ben namelijk nogal honkvast gebleken) en dan om het nieuwe huurpandje instapklaar te maken.

Ondertussen gaan er heel wat workshops door, naaien en stikken, breien, spinnen, en er staat ook een tafelweefgetouw. De winkel ligt nu vol met leuke stofjes, breigarens, er staat een tafeltje met alle mogelijke pareltjes, … en nog veel meer en er komt altijd maar bij. De stikmachines snorren onder de lerende handen en het ruikt bijna altijd naar versgezette koffie.

Wie zin heeft kan altijd binnen springen en er gaat dan ook geen dag voorbij zonder dat er iemand eventjes binnen komt om te snuisteren, kopen en of te praten. Een heerlijk gezellige bedoening moet ik toegeven.